“Qonşum dedi arvadı fahişədir və 100 dollara çıxır...” – Elşən Musayev

  Heç yadımdan çıxmaz, illər öncə Azərbaycanın gözəl güşələrindən olan Oğuzda (o zamankı adı –“Vartaşen” idi) uzaq əqrəbalarımızdan birinin toy məclisinə getmişdim. Nənəmlə. Daha doğrusu o dövrün yay protokolu cəmi-cümlətanı 2 maddədən ibarət idi: 

1) İyun başlayan kimi rayona qaçıb, nənənin-babanın yanında qalacaqsan. 

2) Onların gündəlik marşrutu, proqramı nədirsə ağzını-burnunu büzmədən analoji vəzizyyətlə hesablaşıb duruma uyğunlaşacaqsan. 

Vəssalam. Başqa söhbət ola bilməz. Və... elə bax bu minvalla da nənəm məni özü ilə bərabər - səslənişi bir az pis çıxsa da “sürüyüb” toya aparmışdı...

8 yaşı yenicə tamamlanan uşaq idim. Ətrafdakı mənzərəni ayıq beynimlə necə deyərlər “skrin-şot” edirdim: Musiqiçilərin bir-birinə qarışan səsi...(qabaqlarında da yekə bir şabaş diplomatı), cins və qızıl boyunbaqlı, eyni zamanda özləri oynayarkən ortalığa başqasının girməyini “zapadlo” bilən kənd oğlanları...həyatda ən böyük arzusu ərə getmək olan, saçlarını fen əvəzinə ütü ilə açan, biser koftalı, qızıl qayışlı qızlar... gəlin ”ovu”na çıxan ağbirçəklər və... nəhayət, ora-bura mənasız şütüyən, o basabasda da qaçdı-tutdu, gizlənqaç oynayan biz uşaqlar... 

Birdən aramızdakı Aysel elə oynadığımız yerdəcə harasa qaçdı. Deyəsən çağırdılar. Nəsə olmuşdu. Hə, nəsə olmuşdu. Arxasınca gedərkən gördük. Gördük ki, atası içkinin “doz”unu əməlli - başlı itirib və yıxılıb. Qusur. Həm də durmadan.

O səhnəni əsla unutmaram. Əsla! - 7 yaşlı Aysel yaş əski ilə ortalıqda yıxılıb qalan, üstü-başı qusuntuya bulaşan atası Rəhmanın üstünü təmizləyirdi. Üstəgəl, o vəziyyətdə də qorxa-qorxa, avazımış səsi ilə ”papa, noolar bir də içmə”- deyirdi...

İnanın, bütün sevdiklərimin canına and olsun, mən həyatım boyu bir kişinin düşdüyü, ya da düşə biləcəyi bundan rəzil, bundan miskin səhnə görməmişəm, təsəvvür etməmişəm. Daha doğrusu edə bilməmişəm. Hətta öz övladının yanında vəhşicəsinə döyülən, balası tərəfindən üzünə söyülən ata da görmüşəm, amma vallah ki –billah ki belə bir şey görməmişəm. Və ya, təsəvvür edin: yerdə yıxılıb qalan iyrənc ata... o iyrənc atanın başını sinəsinə yastayıb sakit-sakit ağlayan bala... hamının, hətta özündən betər “alkaş”ların belə (nə var-nə var hələ bunun kimi yerə yıxılmayıblar deyə) ikrah dolu, kinayəli baxışları... ərinin düzənlədiyi “konsert”dən dolayı yerin dibinə girən gəlin...

Gerçəkdən dəhşət idi. Hətta dəhşətin də ötəsi. Bu gün də yadıma düşəndə vahimələnirəm. Qeyri-ixtiyari.

İçki, araq, alkoqol mənim yaddaşıma, beynimə ilk möhürünü bax beləcə vurdu...

***
Hə.., bir də “Əhmədli”də bir qonşumuz vardı. Nurəddin. Əvvəli ziyalı olsa da adamı “kruq”a salıb bədbəxt eləmişdilər. Əməllicə alkoqolik idi. Son vaxtlar işdə də içirdi. Evə gəlib həmin içkinin küpünə girmək üçünsə saatları sayırdı...

Və bir gün Nurəddin müəllim evə növbəti qayıdışında həyat yoldaşının sərt təpkisi ilə üzləşdi. Arvad dirəşib qapını açmadı. Blokda bir qışqır-bağır qopdu ki... Axırda rəhmətlik atam qonşulardan ayıb olmasın deyə dözməyib tez adamı aşağı, bizə düşürdü. Dedi, bu gün bizdə qal, sakitləş, səhər elə işə burdan gedərsən. Ardınca da yuxulu-yuxulu bir az öyüd-nəsihətdən-zaddan verib getdi yatmağa. Evimiz isə darısqal olduğundan Nurəddin mənimlə eyni otağı bölüşəsi oldu. Və təsəvvür edin, adam içməyib axı... Yata bilmir, vurnuxa-vurnuxa qalıb. Elə bu minvalla da saldı məni çənəsinin altına. Və qəfildən qayıtdı ki, Elşən, sən bilirsən mənim arvadım fahişədir? Özü də yuxarı binada qalan filan oğlanla gəzir? İnanın, şokda idim. Gözlərim bərələ donub qalmışdım. Bu isə durmadan davam edirdi: “Hə, hə... özüm görmüşəm. Hər gün bəlli saatda maşınla gəlib, bunu da özü ilə götürüb aparır, sonra da işlərini görüb qayıdırlar. Özü də arvadıma hər görüşdən sonra 100 dollar pul verir. Yəqin qiyməti budur”.
Bunu dedi və başladı uşaq kimi ağlamağa. Sonra da indi xatırlamadığım nə isə bənzər, gic- gic şeylər danışıb yuxuya getdi...

Mənimsə 9 yaşlı, hələ fahişənin belə nə olduğunu əxz edə bilməyən beynim dumanlanmışdı. Qarşımdakı insana nifrət edirdim. Hətta bir anlıq bu mundar məxluqatı evimizə düşürən atama da nifrət edirdim...

Ayrıca, mövzunun ən kritik və kuryoz tərəfi bilirsinizmi nə idi? Nurəddinin xanımı Vüsalənin 60 yaşında, üstəgəl şikəst olması. Onun hər iki döşünü xərçəng səbəbilə amputasiya etmişdilər.
Mən isə çox-çox sonralar biləcəkdim ki, alkoqolizmin demə belə bir mərhələsi də varmış: Yaxınlarını, doğmalarını şərləməyə, onlara iftira etməyə, hallusinasiyalar görməyə başlayırsan. Həm də çox iyrənc bir formada...!

... Əlqərəz, içki, alkoqol növbəti möhürünü də beynimə məhz beləcə vurdu...

***
İndi, bəzən toyda-nişanda, evində, kənarda eşşək kimi (ifadəmə görə çox-çox üzr istəyirəm) içənlərə baxıram.

Elə bilirəm, yenə kimsə yerə yıxılacaq. Elə bilirəm yenə kimsə eynən Aysel kimi atasının üstündəki qusuntunu təmizləyib yalvarışlı, kövrək səsi ilə “papa, noolar bir də içmə”- deyəcək.
Bəzən toyda-nişanda, evində, kənarda eşşək kimi içənlərə baxıram...

Elə bilirəm yenə kimsə namuslu xanımını bir an içində fahişəyə çevirib ona 100 dollar qiymət qoyacaq...

Aktual.az üçün