"Bir də görürsən avtobus sürücüsü ağzını da açıb-yumur..."

09:52 / 21.07.2014

Bu yay evdən bayıra çıxası deyiləm, and içmişəm. Belə, lap ayaqlarımdan tutub sürütdəsələr də, xeyri yoxdur. Fürsət tapıb, qayıdıb qaçacam evə. Bəs nə, dəli-zad olmamışam ki, özümü göz görə-görə riskə atam? Deyirsiniz gedim bulvara, karusel qırılsın tüşsün təpəmə, olan-qalan ağlım da uçsun? Ya da gedim dənizə, qayıq vursun, qol-qıçımı sındırsın?

Nəinki dənizə getmək, heç qapıdan burnumu da çıxaran deyiləm. Çünki vəziyyəti belə görürəm ki, adamı elə asfalt yolda da qayıqla, bəlkə təyyarə ilə də vura bilərlər. Hər şey ola bilər.

Mən uşaqlıqdan fobiyalıyam, həssasam, bir az da pessimistəm. İşin həmişə pis tərəflərini fikirləşirəm. Buna görə o qədər tənələr yemişəm ki... Keçmiş olsun. Niyə deyirəm keçmiş olsun, çünki son vaxtlar camaat mənimlə razılaşmağa başlayıb. İndiyə qədər mənə “qorxaq, bədnöyüs” deyənlər indi müdrik, uzaqgörən bir insan kimi baxırlar. Hətta söz arası proqnozlarımı da öyrənməyə çalışırlar.

Məsələn, bir bərkgedən qonşum var idi, evdə qərar tutmurdu. Dünən günorta gəlib məndən nə soruşsa yaxşıdır? Deyir, zibil atmağa getmək istəyirəm, görən, indi getsəm, olar? Dedim, qətiyyən elə iş eləmə! Gözlə gecə saat 1-də, 2-də gedərsən. O vaxt yolda maşın az olur... Dinməzcə getdi oturdu evində.

Necə razılaşmasın axı mənimlə? Zibil yeşikləri binanın qabağında deyil ki, qaça-qaça gedib, zibili aralıdan yeşiyə vızıldadıb, qaça-qaça da qayıtsın? Yeşiklər canım sizə desin, bizim binadan bir yüz metr aralıda, yolun o birisi üzündədir. Tərslikdən həmin yolu təmir edəndə, yolçəkənlərin yadından çıxıb, sürəti azaltmaq üçün təpəcik qoyurlar ey yollara, ondan qoymayıblar. Bizim sürücülərdə də helə insaf nə gəzir? Elə sürürlər ki, elə bil ralli yarışındadırlar.

Son vaxtlar fikir vermişəm, qonşular mağazaya gedəndə də mənim priyomlarımdan istifadə edirlər. Məsələ belədir ki, bizim evin yanında, mağazaya gedən yolun üstündə, elə mağazaya azca qalmış kafe açıblar. Kafeyə gələn kişilər səkini tamamilə zəbt edirlər. Elə-belə, söhbət eləmək üçün iki-iki, üç-üç dururlar yolun qırağında. Yəni bir azdan kafeyə girəcəklər, və ya kafedən çıxıblar, bir azdan maşına minib mürəxxəs olacaqlar. Bizim camaat ac olanda adamı saymır, o ki ola yeyib-içəndən sonra. Yol vermirlər adama, birinə deyirsən, ay qardaş, yol ver, ikisinə deyirsən “ay... qardaş, yol ver”... Ağzından it iyi gələn “qardaş” da çevrilib “keç də, o boyda yol sənə bəs eləmir?” deyib, maşın yolunu göstərir.

Görürsən yox ey bu “qardaşların” arasından keçəndən sonra birbaşa Ramanaya gedəsi halda olursan. Yəni adamlarda yol vermək mədəniyyəti təmiz yoxa çıxıb. Gərək düşəsən maşın yolunun kənarı ilə gedəsən. Bu da ki, qorxuludur. Ona görə mən kafeyə çatana yaxın keçirəm yolun o biri tərəfinə, mağazanın düz qənşərindən qayıdıb keçirəm yolun əvvəlki mağaza olan tərəfinə. Əlbəttə, bu proses də özündə xeyli risk ehtiva edir, amma inandırıram sizi ki, kafenin önündən keçməkdən bir neçə dəfə təhlükəsizdir.

Mənim yadımdadır, bir neçə il bundan qabaq təmirlə əlaqədar olaraq iş yerimə gedən yolu hasara almışdılar. Plakat yazıb üzr-zadda istəmişdilər buna görə, amma nolsun, alternativ variant barədə heç bir məlumat verməmişdilər. Dərhal ərizə yazıb işdən çıxdım. Sonradan iş yoldaşlarımdan aldığım məlumatlar mənim nə qədər müdrik qərar verdiyimi təsdiq etdi. Qolu sınan kim, işə hər gün geçikib töhmət alan kim, azıb başqa binaya girən kim...

Ümumiyyətlə, Azərbaycan çox ekzotik ölkədir. Daha doğrusu, biz özümüz ekzotik millətik. Hər yerdə təhlükə ilə, gözlənilməzliklərlə rastlaşa bilərsən. Bu, bəlkə də, rəngarəngliyi sevən bir para insanlar üçün maraqlıdır. Əsasən də, cavanlar üçün. Amma mənim risk yaşım keçib. Adam qocaldıqca daha hərisliklə həyatdan yapışır axı?

Məsələn, cavan qızlar yol keçəndə nəinki qulaqlarındakı “nauşnik”i çıxarmır, heç musiqinin səsini də aşağı salmırlar. Bir də görürsən avtobus sürücüsü əlini qoyub siqnala, ağzını da açıb-yumur, havası çatmayan adamlar kimi sözün əvvəlini deyir, axırını deyə bilmir, camaatdan ayıbsılanır. “Ay eşş... ay pozğ... ay... tez keç də”. Baxırsan ki, yolun düz ortasında Monika Beluççinin cavanlığına oxşayan bir qız, asta-asta, musiqiyə qulaq asa-asa yolu keçir. Özünə arxayındır ki, bu sürücü kimi bir-iki qanmazdan başqa çoxları gözəllik xiridarıdırlar. Belə gözəlliyin üstündən keçməzlər. Amma mən? Yolu elə keçirəm ki, rəhmətlik Brüs Li də mənə çatmaz....

Sizə də məsləhət görürəm ki, yolu belə sürətlə və eyni zamanda maksimum ehtiyatla keçəsiniz. Dənizə, parka filana getməyəsiniz, avtobusa, metroya mümkün qədər minməyəsiniz. Məndən olsa, evinizin içində də şlemdən-zaddan istifadə edərsiniz. Yoxsa bir də gördünüz, televizora baxa-baxa, çay içdiyiniz yerdə, bir "Jiquli" evin divarını uçurub, çıxdı belinizə. Azərbaycanda azmı olub belə şeylər?../milli.az/

"Bir də görürsən avtobus sürücüsü ağzını da açıb-yumur..."

Oxşar xəbərlər

Xəbərlər

Ədəbiyyat

© 2012 | Bütün hüquqları qorunur.

Əlaqə