DİNİ RADİKALİZM DÜNƏN, BU GÜN

Vəhabilik 18-ci əsrdə Ərəbistanda yaranıb, onlar ancaq  Quranın mətninə,    sünnəyə əsaslanaraq  heç bir təfsirə, peyğəmbərlərə sitaiş edilməsini, peyğəmbərin qəbrinə sitaiş və ya qəbrin ətrafına (başına) dolanmağa , onun ailə üzvlərinə and içməyi Allaha şirk (şərik) görür, bunu islam dininə zid hesab edirlər. Vəhabilik hərəkatı onun banisi Məhəmməd Əbdülvahabın (1787-ci il də ölüb) adından götürülmüşdür. Onlar sərabı, tütünü, çalğını, rəqsi, oyunları və bədənə əziyyət verməyi (döymə və s) qadağan edirlər. 

  Təxminən 1740-cı il də İbin Əbdülvahab  və İbin Səud öz təlimlərini yaymağa başlamışlar (Vəhabizmi). Özləri-özlərini sələfilər yəni Peyğəmbərin davamçıları adlandırırlar, amma daha çox  Xəlifə Osmanı, Öməri təqlid edirlər. Onlar Nəcddə kiçik bir dövlət yaratdılar, bununla da müsəlmanların bu günkü müsübətləri, faciələri başladı. Onların ilk işi şiələrin müqəddəs yerlərini 1801-ci il də yağmalamaq oldu və xeyli qənimət ələ keçirtdilər. Bundan bir az sonra 1806-cı il də isə onlar Məkkə şəhərini ələ keçirdib, məsçidləri və minbərləri dağıtdılar, yalnız Kəbə evinə dəymədilər. Sonra peygəmbərin Mədinədəki qəbrini  işğal edib, hətta bəzi mənbələrə görə, onlar peyğəmbərin qəbrini murdarlamaqdan belə çəkinmədilər. Özlərini həqiqi dindar, müsəlman kimi qələmə versələr də  əsil həqiqətdə bu adamlar Ərəb milliyətçiləridirlər, uzaq məqsədləri dövlət dili Ərəbcə olan vahid islam dövləti yaratmaqdan ibarətdir. Hər işdə bir nöqsan, günah, şirk axtaran və tapan  bu adamlar  Quranın ayələrini  tamamıilə başqa mənada izzah edir, insan öldürməyə, özüdə başını kəsməklə, haqq qazandırırlar. Sual olunur, necə olur ki, bizim dinimiz insanın özünü öldürməsini ən böyük günah hesab edir, bunu qəti qadağan etdiyi halda başqasının qoyun kimi başını kəsməyi vacib bilir. (bu gün Suruyada İraqda olduğu kimi) Heç bir Qurana, sünnəyə söykənməyən  əsaslarla kişilərə uzun saqqal saxlamağı, şalvarın ətəyini gödəltməyi, guya təmizliyə və başqa dinlərdən seçilməyə görə, onda elədirsə əgər qoy, müsəlman qadınlar dadonlarının ətəyini təmizliyə görə sələfilərin şalvarları səviyyəsinə qaldırsınlar. Özləri də nə iş görsələr guya allah adına “görurlər” imkan düşən kimi özlərinnən olmayanları uşaqlı böyüklü qarət edir, kişiləri öldürür, qadınları əvvəl zorluyur, sonra da qul kimi satır və  deyirlər ki, bütün bunlar Allahın əmridi. Bəs harda qaldı, bütün ayələri  “Bağışlayan və mehriban Allahın adı ilə”   başlayan Allah kəlamı.

   Quran ayəsi var , “Onun (Allahın) izni olmadan bir ağac yarpağı belə tərpənə bilməz.” Bunlar fkirləşmirlər ki, demək şiələridə, yezdiləridə (kürd), bütpərəstləridə Allah məsləhət bilib yaradıb, onlarında yaşamaq haqqı var.

Amma sələfilər (onları vəhabi adlandıranda xoşlamırlar) yuxarıda sadalanan naqis, insanlıqdan və islamdan kənar olan əməllərinə Allah əmiri kimi don geyindirməyə çalışırlar. Şiələri ya Əli dediklərinə görə dindən çıxmış, Allaha şərik qoşan, özlərini əsil müsəlman bilən  bu adamlar xristianları, (erməniləri belə), hətta yevreyləri şiələrdən üstün tütürlar, onları kitab əhli hesab edir, əvəzində şiələri öldürməklə cənnətə gedəcəklərini təbliğ edirlər. Şiələrin və ya  dindən çıxmışların, Allaha şərik qoşanların canını, malını, arvad uşağını belə halal bilib, onların malları və  canları  ilə necə istəsən davrana bilərsən.  Ey sələfi, bir əl saxla, Allahın adından məhkəmə qurmağı sizlərə kim icazə verib? Bəs onda harda qaldı, İslamda halal- haram məsələsi, əsl müsəlman olan şəxs başqasının malına necə göz dikə bilər, hansı dinnən olur-olsun, Allahı tanıyıb-tanımamasından asılı olmayaraq, necə zina edə bilər?  

  Əsil həqiqətdə Vəhabilik yarandığı gündən ərəblərin milliyətçilik hislərini  qızışdırdı, ərəblərdə özündən razılıq, başqa xalqlara yuxarıdan aşağı   baxmaq meyləri baş qaldırdı və avropalılara qoşulub, nəhəng Osmanlı imperiyasını dağıtdılar. Bu gün müsəlmanların başına gələn faciələrin, bəlaların 80-90%-nin əsl səbəbkarları, Səud ailəsi və birdə sələfilərdir. Müsəlmanlar yaşayan ölkələrə nəzər salaq, Əfqanıstanda dövlət qurmaq mümkün deyil, ölkə daş dövründə yaşayır, Pakistan hər gün terror , qan-qada, Somali bir neçə yerə parçalanıb, uzun illərdi ki, dövlət qurmaq mümkün deyil, insanlar, əsasən də uşaqlar, kütləvi şəkildə acından qırılırlar. Çadda, Nigeriyada sələfilərin bir qolu olan “Boko haram” qruplaşmasının nələr törətdiyi bütün dünyaya məlumdur, onu da qeyd edim ki, adını sadaladığım dövlətlərdə  şiələr çox azlıq təşkil edir, demək olar ki, yox dərəcəsindədir. 

   Ən pisi odur ki, xristian dünyasını bəyənməyən, onları “Allahsız, dinsiz, əxlaqsız, pozğun, əyyaş” heç bir mənəvi dəyəri olmayan toplum adlandırırlar, sonrada Liviyada, Suriyada, İraqda  müsəlmanları yaşamağa qoymur, onları ev-eşiklərindən eliyir. Nəticədə milyonlarla insan “müsəlmanların dostları“       tərəfindən qaçqına düşür və sonda avropalıların qapısında arzu olunmaz şəxslərə çevrilirlər, avropalılar nə qədər də qapı-bacalarını bağlamağa çalışsalarda  bizim müsəlman  bacı qardaşlarımız hansı yolla olur olsun ora getməyə can atırlar. Hansı ki, yuxarıda adları çəkilən dövlətlər Ərəb dünyasının ən sakit, ən inkişaf etmiş olkələri idi.   

   Məzhəblər, təriqətlər arası dözümsüzlük bir-birinə amansız, kəskin münasibətlər başqa dinlərdə də  olub, o cümlədən xristianlıqda belə hallar olub.  Xüsusən də bu gün sələfilərin hərəkətlərinə görə biz müsəlmanları “Vəşhi” ,”terroris”adlandıran Avropadan da yan keçməyib. İlk növbədə  İspaniyada müsəlmanları qovub ölkədən çıxardıqdan sonra kilsə məhkəmələri (inkvizisiya) yaradıb bidətçiləri (autodofe) tonqalda yandırmağa başladılar. Daha sonra Almaniyada Lüteranları (Protestantlar) təqib etməyə başladılar, amma almanlar daha mədəni davranıb 30-40 ilin içində Protestantların etiqat azadlığını (1555-ci il) tanıdılar. İsveçrədə də Kalvinistlər onların əlehinə olan insanları amansız təqib edir, onları yəni dindən çıxmışları tonqalda yandırırdılar. 

İtaliyada isə Roma Papası özü səxsən belə bir məhkəmə yaradıb, nəzarət edirdi və bidətçiləri cəzalandırmaq üçün onları ağıla sığmaz işgəncələrlə, tonqalda yandırmaqla edam edirdilər. Dindən çıxmışlara ən amansız münasibət isə Fransada olmuşdur, belə ki, 1572-ci ilin avqust ayında cəmi iki həftəyə 30 mindən çox Protestant xüsusi qəddarlıqla öldürülmüşdür.

   Amma avropalılardan fərqli olaraq sələfilərin və bir də İranın ucbatından məzhəb ayrı-seçkiliyi, bir-birinə qarşı nifrət müsəlmanlar arasında, daha kəskin xarakter alıb. Bu  gun elə bir müsəlman ölkəsi yoxdur ki, orada sələfilər (vəhabilər) müsəlmanların qanını axıtmasın, ev-eşiyindən didərgin etməsinlər.

  Son olaraq onu bildirmək istəyirəm ki, kimin hansı dinə, məzhəbə inanmasını özü bilər, Allahı bilər, Allahla bəndəsi arasında kiminsə vəkillik etməsinə heç kəsin   ixtiyarı yoxdur.