"Küskün ölünün sevimli Qadınına məktubu"

12:08 / 14.05.2014

Vasif Ayan

Salam, Qadınım. Illərdi əhvalını sormuram. Nə aləmdəsən? Günün necə kecir? Dəyişməmisən? Saçların hələm bəyazlamayıb? Qadınım, doğum günümü heç qeyd edirsən? Elə bil susursan. Yaxşı bəs ölüm günümü? Çətin idi. Bilirsən yadıma nə düşdü,hər il doğum günümə bağışladığın ətirlərin. Təkrar üst-başıma vurmaq istəyirdim. Birdə mənə bağışladığın qol saatım vardı ha, qalın şüşəli, əqrəbləri isə nazik yaşılaçalar rəngdə. Heç onu ortalıqda görmürəm. Itirməmisənki? Yaxşı-yaxşı bir baxarsan, bəlkəm iynə-sap qabının içinə tullamısan, xəbərsiz.

Qadınım, yatağımı özləmişəm. Biraz da qaranlıq otaqda sevişmələrimizi. Sonra da həzin musiqi ilə yuxuya getməyimizi arzulayıram. Qadınım, saçına sığal çəkmək, bərabərcə sabahlara kimi əylənmək, bərabərcə duş almaq, bərabərcə kirlənmək istəyirəm. Həyətimizdə alçaq hovuz vardı ha, onun yan-yörəsində səninlə güllər əkərdik. Yadındadı? Həvəsli idik yaşamağa. Həyat sanki sürət qatarıdı. Sonra birdən hər şey bitdi... Ucuz bir ölüm, ucuz bir yalan, ucuz bir şans. Sanki bütün yoxsulların taleyinə yazılan qədəri-qismətidi. Cənnət yoxsulların sığınacağı, son ümüd yerimi, əcaba? Uzun bir ölüm, uzun bir yalan, uzun bir şans, zənginlərin qazancı. Anlayıram, Qeyri-səlist məntiq , nahamar yollar, natamam insanlar kimi qəliz oldu cümlələrim...
Qadınım, dünən olmadı, bu gün olacaq. Bu gün də bitir, yenə olmadı, sabah olacaq deyə yaşayır, ölür, bitir, gedir insan oğlu. Yerdə qalan xatirələrin tör-töküntüsü. Sonra mirasını davam etdirəcək övladın cıxır meydana. Artıq biraz da unutmuş olur səni. Əlinə bir süpürgə alıb otağın küncündə-bucağında, üzərini toz örtmüş xatirələrin qırıntılarını süpürüb adi bir dəmir həkəndazın ortasına topalayıb mətbəxdəki zibil qutusuna bağışlayacaq və ordanda kim bilir haralara səyahət edəcəksən. Sağlığında görmədiyin, ayaq izlərin dəymədiyi bir yerlərə. Beləcə "ömür bir su içimi" deyib dərin bir "Ah" çəkəcəksən.
Qadınım - Barı, barı sən xatırla, qadınım. Yəqin ki, bədənimin qoxusu hələmdə bədənini tərk etmyib... yoxsa keçmişdəki kimi fədakar deyilsən artıq?
Qadınım – nə olub? Çox soyuq görünürsən. Yoxsa...Üşüyürsən? Aha. Dərdini anladım. Evlənmisən. Ərdəsən. Nə tez, evlənmisən? Anlayıram. Təkliyə alışmamısan. Yanındakı çox qayğılı və diqqətli görünür sənə qarşı. Yaman qoxlayır səni. Eyş-işrətə bəlkəm 5-10 dəqiqəlik ara verəsən? Əmin deyilsən? Haqlısan. Evində köhnə əlbisəsindən əsər-əlamət belə qalmayan, hekayəsi qərəz çoxdan tamamlanmış birinin yasını kim tutacaq ki?! Nə isə.
Qadınım. Darıxdım yanında. Həmdə çox darıxdım. Mən öz əbədi qəfəsimə çəkilirəm. "Yoxsullarin Cənnətinə". Orda daha xoşbəxt və rahat olduğumun fərqinə vardım. Indi isə "Maestro, Ölülər üçün bir musiqi, zəhmət deyilsə"... (V.A)

"Küskün ölünün sevimli Qadınına məktubu"

Vasif Ayan

Müəllifin digər yazıları

Xəbərlər

Ədəbiyyat

© 2012 | Bütün hüquqları qorunur.

Əlaqə