Qoca qitə əlinə götürüb əsasını, yenə də yapışıb dünyanın xirtdəyindən. Xatirələr toplusu yığmaq adət halını alıb artıq onun üçün. Əməlli-başlı kitab da yaza bilər, öz işləri barəsində. Gözümüzü açdıq ki, İraq bir yanda dağılır, Əfqanıstan o biri tərəfdə. Kim dağıdır? Niyə dağıdır?

Bunları dünyada bilən tək biz deyilik. Sadəcə kimsə kreditlərinə boğulur səsi çıxmır, kimsə yataq otağının ələ keçirilmiş kinosu müqabilində “hamilə” qalır.

Amma biz daha yaxşı bilirik, kim kimdir.

Bir neçə gün əvvəl AP Azərbaycana qarşı qətnamə qəbul etdi.

Özü də bilirsiniz necə?

Sanki valideyndir. Uşağını sərt şəkildə cəzalandırır.

Azərbaycan Avropanın nəzərdə tutduğu uşaq olmasa da, Avropa bizim nəzərdə tutduğumuz tərbiyəsiz, örnək olmayacaq “holland” valideyndir.

Və bunlar Azərbaycanı qarşılarına alaraq, yeni bir ssenari işə saldılar.

Azərbaycanın milli təhlükəsizliyinin sabitliyini hamı yaxşı bilir, onu da bilirlər ki, ənənəvi spekulyativ nəzəriyyələr həmişə bu coğrafiyada tənəzzül edir.

Elə isə bu kağız parçasından qətiyyən narahat olmağa dəyməz.

Amma Avropa cənablarına babat arqumentlərlə cavab göndərmək olar.

Yazının adı isə elə Avropanın davranışının adı kimidir.

Xaotik...

Başından işə yanaşanda nələr görmədik ki, bir əsrdə üç türk sülaləsinin dünyanın dörd böyük ölkəsində iflası, özü də ingilis zəhəri ilə...

Hindistan, Osmanlı, Çin və İran fenomeni və hələ də bitməyən savaşlar.

Adama elə gəlir yox, əslində tarix elə necə var sübut edir ki, Avropadan kənarda davam edən bütün münaqişlər teatr, Avropa isə Roma sütunlarında əbədi həkk olunmuş tamaşaçı freskalarıdır.

Getdik...

İndi isə başlayaq, bayaq dediyimiz “tamaşaçıların” da iştirak etdiyi filmin ssenarisindən.

Hər şey Buş adlı ssenaristin Bin Laden kimi aktyorlardan istifadə edərək 11 sentyabr filmini çəkəndən sonra başladı. Dəhşətli terror hadisəsində 3 min günahsız insan öldü. Əlbəttə, sadəcə bu hadisə amerikalıda müsəlmana nifrət yaratmağa bəs eləmişdi. Əslində Buş bu ssenarini yazmaqla özü də bilmədən sonunu gətirmişdi. Onsuz da hakimiyyətə seçki hiyləsi ilə gəlmiş prezident Buş həm də anti-islamçı kimi də məşhurlaşmışdı. Statistik rəqəmlərə görə, 2000-ci ildə Amerikada 28 anti-islam hadisəsi baş verib. Sonrakı illərdə bu rəqəm dəhşətli nəticələr verərək, qalxdıqca qalxır. 11 sentyabr hadisələrindən 2 il sonra isə Amerikada baş verən anti-islam hadisələrinin sayı 149-a çatdı. Əslində 11 sentyabr ilə Buş öz məqsədinə çatmışdı, hardasa.

Bir gün bir gölün sahilində dayanarsanız, bu hamımızda olur, kiçik bir daş parçasını gölün sahilinə atarıq. Əvvəl böyük ləpələr, o isə bütün gölün səthi boyunca kiçik dalğalar yaradar.

Buşun ABŞ adına atdığı İslam daşı bütün Avropa və dünyada ortadoksal xrsitianlığı Xaç hücumlarına hazırladı.

Bax belə bir effektlə dünyada İslam fundamentalizmini, müsəlmanların isə saqqallı,  kalaşnikovla obrazını çəkdi.

İraq silah gördü, anında kor oldu

Yadınızda, 2003-cü ildə başlayan dəhşətli televiziya görüntüləri? Onlar film deyildi. O, Amerika kimi dəhşətli materikin qanlı suyunu içən ssenaristlərin Bağdada hücumu idi. Üstəgəl bu, ABŞ-ın İraqa qarşı başlatdığı ikinci müharibəsi idi. Birincisi, 1991-ci ildə baş vermişdi, Körfəz Müharibəsi idi adı. Lakin ikincilər varsa, deməli, birincilər olmayıb. 2003-cü il mart ayında ABŞ İraqa soxulanda məqsədi, daha doğrusu bəhanəsi kütləvi qırğın silahı idi. Əlbəttə, burada rejimi dəyişmək də istisna edilmirdi. Səddam Hüseyn iqtidarının sonu da bəlli idi.

Amerika İraqa daxil olanda “biz müharibəyə başlayıb günahsızları qıracağıq” demirdi. Niyyətlərinin əsli elə bu idi. İctimai arenaya isə Amerikanın İraqa girməsi Vaşinqtonun Bağdada demokratiya aparması kimi göstərildi. Düşünən insanlar üçün ABŞ-ın İraq məqsədi yəqin ki, aydın oldu.

“İraq tərəfdən neft qoxusu gəlir”

Bir az keçdi, başa düşdük ki, Buş o boyda Amerikadan İraqa neft iyinə gedib. Hə, gəldi neftə baxdı, gördü yox e, bu neft təkcə onun boğazından keçəcək qədər balaca deyil. Və bir daşla iki dovşanı vurmaq üçün 49 ölkədən ibarət koalisiya yaradır. Həm də dünyanın artıq dünyaya qarşı tək savaşmayacağını bilirdi. Lakin dünya da Buşdan ağılsız deyildi. Hamısı arı bala qonan kimi cumdu gəldi İraqa qara neftin iyinə.

Və böyük gün çatdı. Amerika başda olmaqla anti-İraq koalisiyasının silahlı birləşmələri İraq ərazisinə girdi. Bununla da regionun rahatlığının pozulması və darmadağın edilməsi dövrü başladı. İraq ordusu koalisiya qüvvələrinin qarşısında 20 gün belə dözə bilmədi. Səddam rejimi devrildi və rejimin rəhbəri asıldı.

4 il sonra...

ABŞ tarixinin ən səviyyəsiz prezidentlərindən hesab olunan Corc Buş bütün Amerikanın nüfuzunu aşağı salmışdı. Səhvlərinin olduğunu qəbul edən Buş bilirsiz harada yıxıldı? Sadə iraq jurnalisti Zeydinin ona ayaqqabı atasından sonra.

Sonrakı addım əsrin əvvəllərində Əfqanıstana qarşı atıldı. Avropa özündə olan demokratiya silahlarını gətirdi tökdü ölkəyə. Oyunlar, hiylələr burada da müsəlmanların başında partladı.

Siz birdən elə bilərsiniz biz mövzudan uşaqlaşdıq və Avropanı Amerikanın gözünə qatdıq.

Elə düz anladınız. Buşun hegemoniyasının bütöv bir hissəsini Avropa təşkil edirdi.

Bu, bir növ bütöv bədənin ürək-ciyər funksiyası kimi bir şeydir.

İnsan haqlarını lokomotiv ideya kimi qəbul edən Avropa ABŞ-ın qan təknələrində bərabər çimdi.

“Ərəb Baharı”nın solmuş gülləri

Misir, Tunis, Liviya, Yəmən... “Ərəb baharı” adı altında bitdilər, yandılar, kül oldular. Suriya isə solmağa davam edir. Rəngi bozarıb, ruhu ölüb. Gedəni qaçıb, qaçanı ölüb. Ərəb dünyasına demokratiya gətirəcəkdi hə, “Ərəb baharı”? Suriya ən çətin dönəmini yaşayır. Hər gün oradan qaçan miqrantların gəmilərdə, qayıqlarda batması xəbərini yazmaq dəhşətli hissdir. Digər ərəb dövlətlərindən fərqli olaraq, Suriyanın dini, etnik və məzhəb tərkibi nəzərə alsaq, bu ölkədə vətəndaş müharibəsi ilə yanaşı, məzhəb problemi də var.

Yazıqlar, Suriya, İraq, Misir  ABŞ-dan aldığı demokratiya balonu ilə elə ləzzətlə hava alırlar ki, yüz illər keçsə unutmayacaqlar.

Digər ərəb ölkələri isə varlı qul missiyasından başqa heç nəyə yaramır.

Və...

Qayıdıram Qərb-ərəb-miqrant məsələsinə. Qərbin dayanmadan Ərəb ölkələrinə tətbiq etdiyi sanskiyalar ölkələrin bomboş, sahibsiz qalmasına gətirib çıxarır. Nəticədə miqrant axını başlayır, özü də yenidən Qərbə. Sözarası bəzən hegemon Avropa ölkələri onsuz da əldən düşən miqrantlara vəd edirlər ki, “filan çayı keçin sizi qəbul edirik”. Amma nə fayda... Miqrantlar “rezin” qayıqlardaca suların əsirinə çevrilirlər. Bəzilərinin bəxti gətirir, su onları sahilə atır, torpağı qucaqlayıb köçürlər dünyamızdan. 2011-ci ildən bəri düz 300 000 suriyalı öldürülüb. Yarım milyon insan sadəcə müsəlman olduğu üçün məhv edilib, bəli.

Bu dəfə nə silah, nə qırıcı, nə də Buş

Avropa kürənin cənubunda, Şərqində oynatdığı atlardan enmir. Xatirələrinin məzmununu, müxtəlifliyini artırmaq üçün bu dəfə də Azərbaycan çevirib üzünü. Sadəcə bir qətnamə və Avropanın hər zaman təlqin etdiyi insan haqqları məsələsi. Bu dəfə Avropa bunu Azərbaycana diqtə edir. Üstəgəl biz ikitərəfli hücuma hazır olmalıyıq. Nəzərə alsaq ki, ölkədə hakimiyyətdən narazıların sayı həddən artıq çoxdur və istənilən anda həmin qruplar narazı təbəqənin lokomotivinə çevrilə bilər. Yaxın Şərqdə olduğu kimi Azərbaycanda da siyasi münasibətlər o müstəviyə qədəm basa bilər ki, liderlik narazı “xalq”ın əlində olsun.

Ada ölkəsi İngiltərə və faşizm Almaniyasının daha müasir versiyasını qaytaran Almaniya ilə Fransa, qəbul etdiyiniz qətnamələr Azərbaycana yox, 20 ildən çoxdur Azərbaycanın torpaqlarını işğal edən Ermənistana tətbiq olunmalıdır. Siz kor deyilsiniz. Siz sadəcə 5-ci kalon siyasəti vasitəsilə özünüzü okeanın dibində güclə tapılan “mirvari” kimi göstərirsiniz. Və Azərbaycan dünya tarixində əzəldən bəri xatirə olmayıb. Avropanın xatirə dəftərinin səhifələri müsəlman qanı ilə bitməyəcək.

Bax belə, sizin demokratiya anlayışınız hava “quşları”nın qanadlarında Şərq ölkələrinə “həyat” gətirməkdir.

Sizin qətnamələr milyonlarla evsiz-eşiksiz müsəlmanın ölüm kağızından daha “qiymətlidir”.

Sizin təfəkkürünüz isə “İlahi Komediya”nın oynandığı son pərdənin akkordlarıdır.

Amma Dəclə və Fəratda su yerinə yenə də qan axır.

Kür və Araz isə hər gün bir az daha yaşamağa səsləyir. /atv.az/