MESAJ

İnsanlar arasındakı münasibətlərdə yalançılığı, kobudluğu, mənəviyyətsizliyi, inamsızlığı, ikiüzlülüyü cəmiyyət  üçün bir faciə, günahsız tökülən qanların səbəbi hesab edən,  bunlara dözməyib, mənə “Bir dərman yaz, ay həkim” şeiri ilə kar, kor, duyğusuz olması üçün dərman istəyən dostum, gözəl şairimiz Yusif Həsənbəy və bütün  şairlərə

                     Bilirəm bu “istək” haradan gəlir,

             Yuxusuz gecədən, dərddən, kədərdən,

                    qəlbini göynədən yaradan gəlir.

             Bu dərdlər, ağrılar min-min nadanın

                     qulağına girmir, yanından keçir,

             kədəri, qüssəsi hər bir insanın,

                    şair ürəyindən, qanından keçir.

             Şairlər Allahın yer üzündəki,

                    bir söz deyənidir, bir sözçüsüdür.

             Hər xalqın necə bir xalq olmağında,

                    şair bir meyardı, şair ölçüdür.

             Dünya nə bilərdi biz kimik, nəyik,

                    olmasa, Nizami,

                         Füzuli, ya Nəsimimiz,

               Mövlana Rumimiz, Yunus Əmrəmiz!

                       Dünya Şekspri, ya da Bayronu,

               Xəyyamı, Taqoru, ya Cek Londonu,

                Tolstoy, Puşkini, ya da Çexovu,

               Hüqonu, Markesi, Aytmatovu

                  hər an xatırlayır, hər zaman anır.

               Onlar öz yurdunda, elində deyil,

                  bü yer kürrəsinin hər tərəfində,

                neçə min kraldan, neçə min şahdan,

             min-min  sərkərdədən, yaxşı tanınır. 

             Şahlar, ya krallar bir məmləkətdə,

                 ya kiçik, ya böyk obada, eldə, 

             bir  söz sahibidi, nə bilim kimdi,

                Şairlər   bəşərin söz dünyasının,

                 Şahı, Kralıdı, tək hakimidi!

              Bu dünya durursa, söz yaşıyırsa

           Şairlər yaşayıb, yaşayacaqdır,

        dünyanın ən ağır söz yükünü də,

     Şairlər çəkəcək, daşayacaqdır.

          Bunu  “Şəbu-hicran canı yanan,

           əfqanı xəlqi oyadan”,

            “rüşvət deyil deyə 

                      salamı da alınmayan”

       Füzuli də çəkib, səndə çəkirsən.

          Həqq üstündə dərisi diri-diri soyulan,

            Nəsimi də çəkib, səndə çəkirsən.

        Millətin dərdini öz dərdi bilən, 

            sürgündə yaşayan, sürgündə ölən,

               Cavidim də çəkib,  deyib sözünü:

  “Kəssə hər kim  tökülən qan izini,

           Qurtaran dahi odur yer üzünü”.

        Şairdir, hayqıran, coşub çağlayan,

            tökülən qanlara qəlbdən ağlayan,   

      Bundan böyük bir istəkmi var,

             bəşər övladını sülhə çağıran:

               “Sülhə gəlin ey insanlar,

               Yoxsa dünya məhv olar”. 

       Şairdir qan içən cəllad önündə,

             təzimsiz gələrək, məğrur dayanan,     

       Qorxmayıb cəzadan, hətta ölümdən,

            sözünü zalıma sillə tək vuran:

              “Qılınclar toqquşub qan tökən zaman,

               Neylər dediyiniz quru bir vicdan.”  

            Bilirəm eşqdir ilhamı,     

                       söhbəti, sözü şairin,

            yoxsa yazarmıdı Şeyx Nizami-

       “Eşqdir mehrabı uca  göylərin,

         Eşqsiz ey dünya nədir dəyərin”.

                                “Ya rəbb bəlayi-eşq ilə qıl aşina məni”
                                                               diləyən, deyən,

“Eşq dərdin min dərmandan artıq bilən”,

                                “Dizləri üstündə hicranlı dastan bağlayan,

                                          Leylinin, Məcnun dərdinə hələ də                   

                              gizli-gizli ağlayan,

                                     əlləri Vətəndən üzülü,

                              Dədə Füzuli”!

                                     Bu söz dünyasının gözəl şairi,

       İlahi məhəbbət, qəzəl şairi!

                                Şairlər eşqdən, sevgidən yazar,

                                            Bunu hamı bilir, bunlar  bəllidir,

                              Vətən qorumağı, sülh sevməyi də,

                  dünya şairlərdən öyrənməlidir!

      Dünyada nə qədər, şair var,

                   yazar var məncə,

    Vətən sevgisinin bir carçısıdır,

         Şair  “Vətən qayasında bitən bir mamır”,

“Vətənin daşıdır”, bir  parçasıdır. 

   Sən bir hikmətə, bir mənaya bax,

      Dillərdə dolaşır, neçə zamandır:

    “Bayrakları bayrak yapan

                      üstündəki kandır,

  toprak eger uğurunda ölen

                      varsa Vatandır!” 

  Bu gün söz sizindir, əziz şairlər,

     Dünyanı aləmi, bu kainatı,

 Çürüdüb,   məhv edən bütün həyatı,

atomdan, raketdən dəhşətli, betər,

yalandan, böhtandan, düşmənçilikdən,

 ikiüzlü siyasət, millətçilikdən,    

   bədbəxtlik gətirən bu gün hamıya,     

neçə millətləri, neçə xalqları,

 qoyan  insanlığı qarşı-qarşıya,

qurtarmaq lazımdır daha bəs, yetər!!

    Dünya ümidlidir, sizdən söz gözlər!

   Siz elə söz tapın,   

             onu eşidəndə, onu deyəndə,

  dayansın raketlər, sussun tüfənglər.

              Sevinclə sarılsın biri-birinə,

    Vuruşan ordular bir an içində.

   Siz elə söz tapın onu deyəndə,

              inansın insanlar biıri-birinə,

  Allaha, Tanrıya and içməsinlər,

             Yalan deməsinlər doğru yerinə.

   Siz elə söz tapın onu deyəndə,

      sifətlər elə bir rəngə düşsün ki,

   üzlərdən oxunsun içinin rəngi,

           görünsün dediyi doğru, yalandır,

    cırılsın üzdəki mələk maskası,

          bilinsin dediyi, haram, halaldır.

                  Şairin sözünə hər vaxt, hər zaman

              ehtiyac   duyulub, yenə duyulur,

                    indi daha da sərt, indi daha çox,

                  Qurtarın dümyanı bu fəlakətdən,

          geriyə, dönməyə yol yoxdu, yox!

       Gəl, belə danışaq bu gündən qağa,

                        məndən kar, duyğusuz,

                ya kor olmağa,

            nə bir dərman istə, nə əlac istə, 

      sən məndən infarkta, şəkərə dərman,

            istəsən,   taparam, bu gözüm üstə  

  Rafiq Yusifli, İyun-İyul 2019.