Həmrəyliyə gedən yollar

Azərbaycan xalqı böyük xalqdır. Biz 50 milyonuq. Bizim hamımızın bir Vətəni var - Azərbaycan. Çalışmalıyıq ki, doğma Vətənimizi möhkəmləndirək, zənginləşdirək, qüdrətli dövlətə çevirək.

Azərbaycanlılar daha da möhkəm təşkilatlanacaq, yaşadıqları ölkələrdə daha da möhkəm mövqelərə sahib olacaqlar və beləliklə, dünyadakı 50 milyonluq Azərbaycan xalqı daha da yaxşı yaşayacaq, öz məqsədlərinə nail olacaqlar.

İlham Əliyev,

Azərbaycan Respublikasının Prezidenti

Bizə nə lazımdır, ağız birliyi,

Ağ bəxtə yol açan ağ üz birliyi.

Qıpçaq qıvraqlığı, Oğuz birliyi,

Olsaydı Xətai, Yavuz birliyi,

Axmazdı ildırım, çaxmazdı şimşək,

Əgər yumruq kimi birləşə bilsək…

Zəlimxan Yaqub

Ömür adlı nərdivanın pillərini qalxdıqca çevrəmdə baş verənlərə münasibətimin dəyişməsində, özümə uzaqdan baxmaq istəyimdə, qarşıya çıxan problemə, çətinliyə ölçülü-biçili yanaşmağımda, hərdən səbirli, hərdən də ütələk hərəkətlərimdə, əslində, qəribə heç nə yoxdur. Bəzən insanın öz qəlibinə sığmaması onun yaşantılarından qaynaqlanır. Bir az obrazlı desək, sevincin də, dərdin də çəkisi yoxdur, ancaq bu da həiqətdir ki, onlar ürəkdə elə bir iz qoyur ki, onu hardan baxsan görmək olar.

Bir fərdin xoşbəxt və ya bədbəxt olması insan cəmiyyətinin, toplumun diqqətini cəlb etməyə bilər. Bu başadüşüləndir, çünki çayın axınında boy vermək elə də asan deyil.

Ancaq məni düşündürən bir məsələ var. Həm də çox qəribədir. Bəlkə də çoxları deyir bunu: Həmişə dərd bizi birləşdirir. Dərd başımızın üstünü alanda biri-birimizi elə qucaqlayırıq ki, sanki o taydakı Vətən torpaqları bu taya qovuşmaq üçün Arazı bir damla su kimi içində əridib yox edəcək. Başqa vaxt özümüzü eşitməzliyə vurub biri-birimizin səsini eşitmərik, ancaq dərd gələndə qulağımıza tıxadığımız pambıqları çıxarıb bir tərəfə atırıq.

Dərddən deyingən olanlara dodaq büzmürük, dərdini dinləyirik, dərmanı varsa, tapıb veririk. Ölüm-itim olanda illərlə danışmayan qardaşdan tutmuş uzaq qohumadək hamı əl-ayağa düşür, çarə axtarır. Niyə beləyik, bilmirəm. Və həmişə bunu düşünürəm: Gərək bizi dərdmi birləşdirsin? Niyə sağa-sola çəkirik, niyə gücümüzü parçalayırıq, niyə düşmən dəyirmanına su tökmək üçün Vətənimizin adına qara yaxmağa qolumuzu çırmayırıq. Niyə?

Qəribə gələn həm də budur ki, biz sevinəndə öz içimizə çəkilirik. Öz içimizə çəkildikcə də daralırıq, sıxılırıq. Bizi sevinc, şadlıq niyə birləşdirmir, görəsən? Məgər sevinməyə, şadlanmağa haqqımız yoxdumu?

Uşaq vaxtı “Güc birlikdədir” fikri ilə bizi dostluğa, həmrəyliyə çağıran məsəllərə, atalar sözlərinə qulaq asıb qarğı atlarımızı da az qala birlikdə çapardıq ki, daha sürətli olaq. Yaşa dolduqca isə “Güc məndədir”, “Mən güclüyəm” eqosu içimizi didib-parçalayır.

Bu gün tarixi torpaqlarının səksən faizini itirən bir Vətənin oğullarının birliyə, həmrəyliyə ehtiyacı var. Axı müharibə adlı dərd hələ bitməyib. Demək, yumruq kimi birləşə, külüngü bir yerə vura bilərik.

Tarixə nəzər saldıqca bizi birliyə, həmrəyliyə aparan kişilərin işıqlı əməlləri qarşısında sayğı duruşu ilə dayanmağın həm də məsuliyyətini dərk etməliyik. Özümüzün deyil, millətimizin gəldiyi yola baxmalıyıq. Keçmişdən ibrət götürməliyik. Qanımız bahasına qazandığımız müstəqilliyi, özgürlüyü qanımız bahasına qorumalıyıq.

Sərhədlərimizdə və sərhədlərimizdən kənarda qalanmış odlardan və qaldığımız odlar arasından sıyrılmağı bacarmalıyıq. Çünki əlinə girəvə düşən kimi bu böyük yurdu məhv etməyə hazır olan güclərə qarşı millət olaraq gücümüzü də, böyüklüyümüzü də, ən əsası, birliyimizi göstərməliyik.

Siyasətdə, iqtisadiyyatda baş verənlər, daha doğrusu, bu dəyişikliklərə rəvac verənlərin məqsədi, məramı gün işığı kimi bəllidir. Dünyanın sərhədlərini bölmək istəyənlərin arzusunu gözündə qoymaq naminə torpaqlarımız uğrunda şəhid olan oğul və qızlarımızın qisasını almalı, babalarımızın arzusunda olduğu böyük Azərbaycanı qurmaq və qorumaq üçün möhtərəm Prezidentimiz cənab İlham Əliyevin, Ali Baş Komandanın ətrafında daha sıx birləşib, qarşıya çıxan bütün çətinliklərə birlikdə sinə gərib, elə bu birliyimizlə, həmrəyliyimizlə də dünyaya meydan oxumalıyıq.