Əbədiyaşar…

Hər keçən gün onun cismən yoxluğu daha çox hiss olunur və bu yoxluq “Mən həmişə fəxr etmişəm, bu gün də fəxr edirəm ki, mən Azərbaycanlıyam” deyən Azərbaycanın böyük oğlunu, dahi şəxsiyyəti, nəhəng siyasət adamını sevənlərin qəlbini heç zaman dinməyən bir ağrı kimi sarır.

Ömrünü xalqına bağışlayan, xilaskarlıq missiyasını bu gün də yerinə yetirən, idealları, arzuları yaşam konsepsiyamıza çevrilən, ən ali dəyər kimi qoruyub-saxladığımız azərbaycançılıq ideologiyasi ilə gələcəyimizə işıq tutan, xalqı ilə birlikdə gələcəyə doğru addımlayan öndər ölə bilərmi, bu gün sıramızda yoxdur deyə bilərikmi? Bu, mümkün deyil...

Böyük sovet məkanında bizə simsar olan bir adın çəkilməsi, rəhbərlikdə təmsil olunanların, daha doğrusu, qeyri-millətlərin də ondan danışması və sonda biz azərbaycanlıların onun işığına doğru getməyimiz demək ki, əbəs deyilmiş. Nəhəng bir dövlətin ən problemli strukturlarında rəhbərliyin məhz ona həvalə edilməsi gələcək gözləntiləri doğrultmaq üçünmüş və çoxumuz əlbəttə ki, bundan xəbərsiz olmuşuq. Yəni gördüklərimiz bizim görmədiklərimiz, bildiklərimiz həm də bizim bilmədiklərimiz imiş.

Bəlkə də on il, yüz il bundan sonra da bu sual həmişə veriləcək? Nə üçün kökü, köməci türk olan, müsəlman dininə etiqad edən bir insanı Sovet idarəçiliyində irəli çəkdilər, ona etimad göstərdilər. Bəli, cavablar müxtəlif ola bilər və suala cavab vermək üçün araşdırmaya ehtiyac olacağını düşünəcəksiniz. Ancaq burda ilahi bir həqiqət var, daha doğrusu, həm də burada Yaradanın da lütfünü xatırlamaq yerinə düşər.

O, anadan lider doğulmuşdu. Uşaqlığından, gənclik illərindən hali olanların söylədikləri xatirələr, həmçinin çağdaşı olduğumuz üçün gözümüzlə gördüklərimiz bunu deməyə əsas verir. İstər ölkəmizdə, istərsə də dünyanın ən böyük dövlətlərində keçirdiyi tədbirlərdə o danışdıqca, fikir yürütdükcə hər kəsin, dünyanı idarə etməyə can atan liderlərin belə onun qarşısında necə matının-qutunun quruduğunu, diqqət kəsilməsini, acgözlüklə dinləməsini televiziya ekranlarından çox görmüşük. Və bütün bu olanları gördükcə Qorboçovun nə üçün onu Kremildən uzaqlaşdırdığının səbəbini indi anlayırıq- paxıllıq, gözügötürməzlik və qorxu...

Ulu öndərdən qorxurdular. “Çətindi”, “bacarmaram”, “sabaha qalsın” sözləri leksikonunda yox idi. O, alimlə-alim, şairlə-şair, memarla-memar, əli qabarlı fəhlə

ilə fəhlə idi. Ümummilli liderimiz insanlardan qaçmırdı, onları qorxu-təpki altında saxlamırdı. Əksinə hər zaman onların problemi ilə maraqlanır, süründürməçiliyə, bürökratiyaya qarşı ən yüksək səviyyədə mübarizə aparırdı. SSRİ-də yaşayanlar onu çox sevirdilər və “Bizim Heydər Əliyev” deyirdilıər. Elə Sovetlərin başında duranların da ən böyük qorxusu da bu idi. Əgər SSRİ-də yaşayanlar “Bizim Heydər Əliyev” deyirdilərsə, demək, zamanı gələndə “Heydər Əliyev-Bizim lider” də deyə bilərdilər. Ulu öndərimiz də bunları görür və qiymətləndirirdi. Bilirdi ki, gec-tez ona dibi görünməyən quyular qazılacaq və bu quyudan onun sağ çıxmaması üçün bütün ipləri kəsəcəklər...

DTK adlı qurumda general rütbəsinə yüksəlmək də hamıya nəsib olmurdu və onun yarğanından yıxılanların taleyi naməlum qalırdı. Ulu öndər ölümü belə göz önünə almışdı. Onun fikri, qayəsi təkcə doğulduğu yurdun deyil, SSRİ-nin hər qarışında sazın, tarın səsi gələn, ana dilimizdə Vətən deyən hər bir azərbaycanlının köməyinə çatmaq, onları zillətdən, səfalətdən qorumaq üçün bütün mümkün imkanlardan yararlanmaq idi. Ulu öndərimiz hələ o zaman “Hər şey Vətən üçün” şüarının altına öz imzasını çizmişdi...

SSRİ adlı dünya dağılanda O artıq doğulduğu yurddaydı. Yaralanmış ürəyi ilə vətənin dərdlərinə məlhəm olmağa gəlmişdi. Düşmənləri elə bilirdilər ki, Heydər Əliyev adlı bir zirvə artıq yoxdur və onun başını qara dumanlar elə alıb ki, O bir daha görünməyəcək. Qanlı əllər torpaqlarımızı bölməyə başlayanda gözlərini Heydər adlı günəşin nuru qamaşdırdı. “Mən burdayam Azərbaycan”,-deyib xalqının səsinə səs verdi. Gümanımız yüz yerə getsə də İnamımız bizi Ona doğru apardı. “Heydər baba, xalqı bu bəladan qurtar”,-deyib Ona sığındıq. Bir qartal misalı yorulmuş qanadları ilə səni, məni, bizi və Vətənimiz Azərbaycanı qucaqladı ulu öndər...

Tarixi yenidən yazmaq fikrim olmasa da ağ varaqlara ürəyimi boşaltmaq istədim. Yenə Onu xatırladım, yenə Onu andım. Düz 13 il bundan öncəki qışın soyuğu varlığımızı dondursa da qəlbimizdə, ruhumuzda, sabahımızda Heydər Əliyev adlı daim yanar, əbədiyaşar bir lider var.

Ruhu şad olsun!