Xocalıdan başlanan xilaskarlıq... (FOTO)

Onların xilasına heç kim tələsmirdi. Əlləri yerdən-göydən üzülənlərin gücü duadan başqa heş nəyə çatmırdı. Dualar da o gün göylərə gec çatacaqdı, çünki düşmənin atdığı mərmilər göylərin qapısını xocalıların üzünə elə qıfıllamışdı ki, bir də kim bilir nə vaxt açılacaqdı...

Təbiət də sanki xocalıların qəsdinə durmuşdu. Şaxtanın qılınc ağzı çox insanın qanına susamışdı. Qardan don geyinən meşələrin çılpaq ağacları vahiməli insan səsindən diksinib az qala kökündən çıxıb qaçmaq istəyirdilər. Düz 25 il bundan öncə Xocalıda uşaq, böyük, qoca, cavan, bir sözlə, canlı-cansız nə vardısa güllə yarası aldı, şəhid oldu...

O da həmin gün doğmalarını, əzizlərini itirdi. 25 ildir ki, hələ də yarası qaysaq tutmayıb. Uşaq yaddaşına Xocalı güllə kimi ilişib qalıb. Daha doğrusu, yaddaşı yaralanıb, xatırlamaq adlı “xoşbəxtliyi” yoxdur artıq. Axı, nəyi xatırlasın ki?

Adı bircə günün içində hamının dilində dolaşdı. Qəhrəmanlığı (bunu yazmağa haqqımız var) qəzetlərdə, saytlarda manşetə çıxarıldı, başlıq oldu. Bu dəfə saytlarımız vicdanlı başlıqlar seçdilər. Onun bu xilaskarlığı, bir insan həyatını ölümün pəncəsindən qurtarmağı hər birimizin gözündə gələcəyimizə olan bir ümid çırağı yandırdı...

Dedilər ki, hazırda iş başındadır. Görüşdük. İdmançı cüssəsi, sadə və təmkini ilə diqqətimi çəkdi. Uşaqlıq illərindən polisi sevməsini, elə bu məqsədlə də polis peşəsini seçməsindən danışdı. Danışdıqca gözünü bir nöqtəyə zilləyirdi. Mənə elə gəlirdi ki, o bir neçə gün bundan öncə baş vermiş hadisəni 25 il bundan öncə yaşadığı hadisələri yenidən yaşayırmış kimi danışır. Bir də ki, doğmasını, əzizini itirən necə danışa bilər axı?...

Sabunçu Rayon Polis İdarəsi 12-ci Polis Bölməsinin təhqiqatçısı, polis baş leytenantı Ələsgər Hüseynov müstəqilliyimizi itirmək təhlükəsi ilə üzbəüz qaldığımız illərdə torpaqlarımız uğrunda vuruşub-şəhid olan, sabitliyi, asayişi qorumaqla ölkəmizin dayaqlarını laxlamağa qoymayan Azərbaycan Polisinin layiqli davamçılarından biridir.

Onunla söhbət zamanı düşünürəm ki, xilaskarlıq həm də insanın fitrətində olmalıdır. Yəni ürəyin bütün qorxulara üstün gəlməlidir ki, sən bir insanın, bir canlının qurtuluşuna gedəndə özünü hər şeyə hazır hiss edəsən, hətta ölümə belə...

Söhbət əsnasında diqqətimi bir şəkil çəkdi. Ulu öndər orta yaşlı bir kişiyə orden təqdim edirdi. Şəklə diqqətlə baxdığımı görüb sükutu pozur: “O, mənim atamdır. Ulu öndər babama verdiyi “Azərbaycan bayrağı” ordenini atama təqdim edir.”

-Bəs, baban hanı, orden niyə onun özünə təqdim edilmir?

“O, Xocalıda qaldı”,- deyib kövrəlir və sözə başlayır. “Qırğın zamanı babam Xocalıları meşə yolları ilə Ağdama gətirib. Onlarla insan onun sayəsində ölümdən qurtulub. Bu gün Hüseynov Mürşüd deyəndə xocalıların gözü dolur. O, həm də Xocalıdan sonuncu çıxan vertolyotla əzizlərini Ağdama gətirib və geri dönüb. Azərbaycanın Milli Qəhrəmanı Əlif Hacıyev ona Xocalını tərk etmək üçün nə qədər israr etsə də o, “Xocalıda doğulmuşam, Xocalıda da öləcəyəm”, -deyib. Elə ikisi də sözlərinin üstündə durub son nəfəslərinə qədər, Xocalını müdafiə ediblər, onu köməksiz qoymayıblar.

O, danşır, mən isə babasının və onun qəhrəmanlığı arasında ortaq məxrəc, oxşarlıq axtarıram. Ən əsası, biri ahıl yaşında, o biri isə otuzu haqlamamış qəhrəmanlığa imza atıb...

Polis baş leytenantı Ələsgər Hüseynova intihar etmək istəyən vətəndaşı xilas etməyi barədə verdiyim növbəti suala cavab gecikmir. “Bu məsələ ilə bağlı bu gün hamı məlumatlıdır. Düşünürəm ki, həmin gün mən yox, bir başqa həmkarım da bu barədə məlumatlı olsaydı yenə də onun həyatını xilas etməyə tələsəcəkdi. Çünki biz böyüklərimizdən belə görmüşük, belə götürmüşük”...

Ayrılanda əlini çiynimə qoyub dedi: “Həyatını xilas etdiyimiz Şaiqin qardaşı da torpaqlarımız uğrunda şəhid olub. Elə mən də, onun ailəsi də əzizini, doğmasını itirməyin nə olduğunu yaxşı bilirik. Onun belə ölümü isə çoxlarını qəmə boğacaqdı”...

Yeri gəlmişkən, bir soydaşımızın da həyatının xilas edilməsində sayıqlıq, fədakarlıq göstərən hər kəsə təşəkkürümüzü bildirirk.