Bunu ancaq o kişilər oxusun ki...

 Sahibsiz qadınlar, yoxsa…

 Biz mərd və qeyrətli xalqıq. Bəli mərd və  qeyrətli bir xalq. Bunu özümüz özümüzə aid etmişik görəsən, yoxsa doğurdan da başqalarının bizim haqqımızda düşündükləridir əslində. Yetərincə  fəxr edilməli mərdlərimiz, qeyrətli oğul və qızlarımız olub, var da.

 Azərbaycan torpağı bəlkə də  mən deyərdim ki, bu sarıdan heç vaxt korluq çəkməyib. Çünki sinəsində neçə-neçə mərdlər yatırdır.

 Lakin son vaxtlar qarşılaşdığım bəzi vəziyyətlər məni bu haqda yazmağa vadar edir. Əslində qeyrət bizim üçün toxunulmaz əhəmiyyət kəsb edən anlamdır, əcdadlarımız  tərəfindən bizə qoyulan irsdir. Hansı ki, qorumalı olduğumuz bir irs. Ancaq mənlə  razılaşın ki, qeyrət  hal-hazırda “Qeyrət” anlamındadır. Yox əlbəttə ki, mən əvvəldə  də qeyd etdim ki, yetərincə qeyrətli,  namuslu şəxsiyyətlər yetişib bu diyarda, yetişir və yetişəcək də. Ancaq günü-gündən say nisbətindəki yaranan fərq  açığı desəm məni qorxudur.

Bu gün  danışmaq istədiyim mövzu qeyrətini, namusunu türklər demişkən “2 paralıq” edən qadınlarımız deyil. Bəli onlar deyil. Bir xanım kimi mən onları qınamaq istəmirəm. Çünki onlar kiminsə qeyrətidir, namusudur. Məni narahat  edən başqalarına sahib çıxmaq əvəzinə, özlərinə belə sahib dura bilməyən “kişi”lərimizdir. Mən belələrinə kişi deyəndə  Qaçaq Nəbi, Mehdi Hüseynzadə, Həzi Aslanov, General Əbilov, Çingiz Mustafayev, Mübariz İbrahimov kimi qəhrəmanlarımıza nə deyim görəsən. Gücüm yalnız onların ruhundan sadəcə üzr istəməyə çatır.

 Bu bizim “kişi” adlandırdıqlarımız  simalarını,  namus və kişilik qeyrətlərini çoxdan itirmişlərdir. Şəhər küçələrində  sahibsiz kişilərimiz nə qədər  istəsən  var. Sadəcə gündəlik olaraq kimlərinsə onlara sahib çıxdığını görmək doğurdan da çox acınacaqlı haldır. Düzdür bu onların şəxsi işləridir, qeyrilərinin kimsənin şəxsi işinə qarışmağında doğru  olmadığını da bilirəm. Ancaq bir tərəfdən düşünəndə ki, mən yox, sən yox, o yox, bəs  onda kim onları bu biabırçı vəziyyətdən çıxaracaq? Axı onlarda bu vətənin övladlarıdır. Nə  olsun ki, biz avropalaşırıq, nə olsun ki, bizdə inteqrasiya güclü  inkişaf edir. Bu o demək deyil ki, qeyrətimiz  də avropalaşmalıdır.

 Uzağa getmirəm, elə götürək Neftçilər metro stansiyasının yaxınlığını. Allah eləməsin,  bir qız xeylağının təkbaşına ordan, gec demirəm saat 22:00- da yolu düşsə, elə  oradaca həyatın bütün eybəcərliklərinin şahidi olacaq. Əxlaq  normalarından tamamilə uzaq olan bu eybəcərlər elə belə də  lazımmış kimi, həyasızcasına yan-yörələrinə baxa-baxa öz  müştərilərini gözləyirlər. Axı nə deyim, bu  da onların işləridir, həyat rejimləridir. Lakin onların fəaliyyət göstərmələri üçün xüsusi bir yerin ayrılması  doğru olmazdımı? Vacibdirmi ki, böyükdən kiçiyə onların varlığını büsbütün hamı görsün?

 Onlar bədbəxtdirlər, hərçənd özləri bunu dansalar belə. Ancaq sözün doğrusu mən onlardansa, onların müştərilərini bədbəxt adlandırardım. Hərəsi bir ailə  başçısı olan bu kişilər, əslində ailə  başçısı olmalı olan o kişilərdən nə ilə fərqlənirlər görəsən?

 Dərinliyinə  vardıqca mövzunun çox qəliz nüansları ortaya çıxa bilər. Bunu da bilirəm ki, cəmiyyət durduqca belə “kişi” lərimizdə  olacaq, onların olmaması qeyri-mümkündür.

  Ancaq hər halda onlara da bir yiyə tapılsaydı, zənnimcə problemin cüzi bir hissəsi aydınlaşmış olardı. Allah-təala əbəs yerə “kişi” məfhumunu yaratmayıb. Kişi olan kəs isə sözün əsl mənasında bu ağır yükü çiyinlərində nəinki daşımağı bacarmalıdır, o buna məcburdur!/kulis.az/