Tələsin insanlar...

Tələsin yaxşılıq daşımağa siz,

Onun yollarını tutub kəsməyin,

Tələsin ömr edib, yaşamağa siz,

Ölməyə, ölməyə çox tələsməyin...

         Cabir Novruzun bu şeirini çoxumuz eşitmişik. Elə isə tələsək, yaxşılıq etməyə, dada çatmağa, əl tutmağa, çörəklə bərabər ümid, sevgi verməyə tələsək, insanlar, tələsək. Səni, məni, bizi gözləyənlər var...

         Siz heç metroda, avtobusda, küçədə yayın istisində təkcə insanlardan deyil, günəşdən də gizlənən üzübağlı birini gördünüzmü?

         Bəlkə də görmüsünüz, diqqətinizi çəkib, amma yanından ya saymazyana, ya da ki, qəribə baxışlarla onu süzərək ötüb keçmisiniz. Amma həmin an yanından ötüb keçdiyiniz, bəlkə də baxışlarındakı məsumiyyəti görə bilmədiyiniz o qızı mən də gördüm. Daha doğrusu, əvvəlcə, haqqında eşitdim. Tanıyanlar adına talehsiz qız deyirlər. Eh, indi nə çoxdu talehsizlər, qismətsizlər, bəxtindən yarımayanlar. İndi elə bir zamanda yaşayırıq ki, insanların gileyinin bir ucunda özlərinin düşündüyü və dedikləri kimi talehsizlikləri dayanır. Hamı biri-birindən şikayət etməyə sanki həmişə hazırdır. Bəs yaxşılıq etməyə necə?

         Bu insanlara nə olub axı?

         Elə onunla tanışlıqdan sonra o da mənə “Bu insanlara nə olub axı” sualını verdi. Cavab verməyə nə gecikdim, nə də tələsdim...

         Sənin dərdin nə? Bir az quru sual olsa da sanki onu çoxdan tanıyan biri kimi dilləndim. “Dərdimi gözümdən deyil, üzümdən oxu”,-dedi.

Altı yaşı olarkən bir çırağın, lampanın partlaması nəticəsində üzü və bədəninin müxtəlif yerləri yanıb. Yanığın izləri nə qədər dərin olsa da üzündə İlahidən verilmiş gözəlliyin cizgiləri itməyib. Həmin gün bacısı da yanıb. Elviranın saçları kimi uzun olub ailəsinin kasıblıq içində keçirdiyi günlər. Ehtiyaclarını qarşılamaq üçün çox əziyyətə qatlaşmalı olublar. O da Allahın ətəyindən tutub, Onun dərgahına əl açıb üzündəki yanığın sağalmasını gözləyib. Yara sağalıb, amma izi elə dərin qalıb ki, baxanların, görənlərin  ürəyini yandırıb.

         Yaxşı insanların, əl tutan, ürəyi kövrək adamların axtarışına başlayıblar. Və bu minvalla bir xeyli müddətdən sonra Heydər Əliyev Fondu ona kömək əlini uzadıb. Bir dəfə əməliyyat olunub. Yanığın xəsarətləri nisbətən aradan qaldırılıb, burnunda, üzündə edilən cərrahi müdaxilələr effektini verib. Onun yenə də carrahi müdaxiləyə və yaxşı insanların köməyinə, maddi və mənəvi dəstəyinə ehtiyacı var. Bu dəfə kosmetik cərrahi müdaxilə onu əvvəlki gözəlliyinə qaytaracaq, buna çox inanır və gözləyir, özü də ümidlə. Hələ ki, yaşadığı maddi sıxıntılar, imkansızlıq arzuladığı gözəlliyinə qovuşmasına imkan vermir. Üzdə taleyi ilə barışsa da, ürəyində barışmayıb. Bilirəm ki, barışmayacaq da. Bu gün “Laçın universam” kimi tanıdığımız ticarət mərkəzində həm satıcı işləyir, həm də ürəyinin sevgisi, əlinin və gözünün nuru ilə toy səbətləri düzəldir. O səbətlərə arzularını, görmək istədiyi gözəllikləri hörür Elvira Sabir qızı Kazımova.

         İndi daha əvvəlki kimi insanlardan qaçmır. Niyə də qaçsın ki? Bir bədbəxt hadisə nəticəsində sağlamlığını, gözəlliyini itirsə də, bəziləri kimi insanlığını ki, itirməyib.

         Bu rekalm yazısı deyil ki, kimsə bundan pul, var-dövlət qazansın. O fikirdən min ağac uzağıq. Gəlin ona kömək edək, kömək etməyə tələsək. Kömək edək ki, bu millətin qəlbində hələ mərhəmət hissinin, insanlığın ölməməsinin şahidi olsun...

         Bilirsiniz ən böyük arzusu nədir? Öz düzəltdiyi xonçalarda özünün nə vaxtsa çalınacaq toyunun şirnisini görmək istəyir.

         Biz də istəyirik, istəyirik ki, o, yayın istisində üzünü bizdən və günəşdən gizlədib talehsizliyinə acımasın.