Bəlkə mənə ismarıcın var, ana

Deyirlər ki, keçmiş gələcəyin ən gözəl peyğəmbəridir. Uzaqdan keçmişimiz daha aydın görünür. Az qala peyğəmbər kimi bizi yenidən özümüzə göstərib tanıdır. Xüsusilə, yaradıcı insan öz həmyaşıdları içində yaşasa da o, hamıdan bəlkə bir qərinə, bir neçə əsr uzaqlardadır,  heç kimə məlum olmayan arzuların murad atında möcüzələr aləminə doğru çapır. Onun yaradıcılıq dünyasının öz  okeanları, heç kimin məskunlaşmadığı  qitələri, nəhəng qalaktikaları var. Bunların üzərində isə  məhəbbətini  dünyadan  əsirgəməyən  qəhrəman, möhtəşəm ana  heykəli ucalır.  Yeganə varlıqdır ki, övladına, ailəsinə, vətənə  qəlbini fədakarcasına sipər etməyə hazırdır. Okean suları onun qarşısında geri çəkilir, cənnət onun ayaqları altında nə qədər gözəldir. Yer üzündə bu cənnəti tapanlar da, itirənlər də var...Cənnətimi  özünlə  göylərə apardın, ana? Yarışmçıq qalan söhbətlərimiz, görüşlərimiz hələ də yolunu gözləyir... 

Bu gün hansısa istəyimizdə seçim etmək imkanımız olsa da, keçmişdə olub keçənlər, səhvlər  xatirələrimizin  baş daşına yazılıb. Onlar pozulmur. Bu xatirələr arasında gözəgörünməz cığırlar açırıq. Yol boyu əzizlərimizi, doğmalarımızı görürük. Hamının əvvəlki ünvanda başı öz qayğılarına qarışıb. Orda məni nə görən, nə eşidən var. Təkcə sən məni unutmamısan, ana. Mehriban sözlərinin, qayğıkeş əllərinin işığı, istisi hələ də özündən sonra mənimlə yaşayır. Sənin əllərin  saçlarıma sığal çəkdikcə sanki mənimlə danışırdı. İndi ruhun mənimlə danışır, xeyir-dua verir, ana.

Allahın ən böyük möcüzəsidir ana məhəbbəti. Keçmiş günlərimin xatirələri xəyallarımın muzeyində yaşayır. Xatirələr divarından uşaqlığımın gəlinciklərini, rəngbərəng paltarlarımı, bir də anamın cavanlıq şəkillərini asmışam. Üzümü şəkilinə dayayıram. Ürəyimin döyüntüləri artdıqca  sanki şəkilə ruh verir.  Bəlkə divarların da yaddaşı oyana...

Uşaqlıq şəkillərim analı günlərimin yadigarlarıdır. Onda elə bilirdim ki, anam həmişə belə gözəl, yaraşıqlı qalacaq və mənim qayğımı çəkə-çəkə nə yorulacaq, nə də qocalacaq.  Məni dünyaya gətirən ana məni də ana görəndən sonra rahatlaşdı. Daha mən də anam kimi balama gözümün işığını, qəlbimin sevgisini verməkdən yorulmurdum. Elə bilirdim ki, günəş körpəmin təbəssümündə, gözlərində doğulur.

Yaşa dolsam da anamın sevgisi, nəfəsi hələ də həyatımda çatışmır.  Anasız dünya kimə gərəkdir? İndi nə qədər “ana” desəm də analı günlərimin heç kandarında belə dayana bilmərəm.  Ancaq səninlə mən əsl “mən” idim, ana. Səninlə elə bil dağa söykənirdim. Zirvəsi qarlı dağlar sənin ağ saçlarına bənzəyirdi, bəlkə ona görə  dağları çox sevirdim...Sənin məhəbbətin göylər qədər hüdudsuz idi, bəlkə ona görə səmanı çox sevirdim. Göy qurşağı göylərin xalısıdır. Elə bil cənnətin rəngləri düşüb ora... İndi xoşbəxt səmamı sənsizliyin qara buludları  bürüyüb, ana.

Anacan, sən dünyanı dəyişəndən sonra mən də öldüm. Ancaq mən elə ölmüşdüm ki, bunu özümdən savayı heç kim bilmirdi. Əllərimin gördüyü işlər ürəyimdən xəbərsiz idi. Köməksiz körpə kimi doğma ana qucağını, nəfəsini gəzirdim. Yenidən dil açmışdım, yenidən addım atmaq öyrənmişdim. Uşaqlıqda ağlayanda nazımla oynayar, göz yaşımı qurutmağa çalışardın. Sənin sığalın mənə hər şeyi unutdurardı. Sənli günlərdə uşaqlığımın bəzən yerli-yersiz axıtdığı  göz yaşlarım çoxdan quruyub, ana. Sənsiz günlərin isə göz yaşı qurumur. Əbədi payız imiş sənsizlik. Sənsizliyin yağmuruna “çətir” dözməz, qəddi əyilər.  Səni yanında görməyən gözlərimi necə ovudum?!

Yadımdadır, səni itirəndən sonra ilk dəfə qapımın ağzında dayanıb mənə yadlaşan küçəyə baxdım, sənsizləşən küçəni  tanımadım. Göylərə boylandım, günəş də öz əvvəlki işığını itirmişdi. Günəş hər səhər həyatımda doğulsa da, səni görmək istəyim heç vaxt  taleyimdə doğulmayacaq. Nə acı etirafdır!

 İşə geciksəm də, ayaqlarım yerdən tərpənə bilmirdi. Yay fəsli idi, ancaq mən elə bilirdim ki, buz üzərində dayanmışam, addım atsam müvazinətimi itirib yıxılacağam. İstəyirdim səni köməyə çağıram, deyəm ki, ana, uşaqlıqda olduğu kimi tut əlimdən ilk dəfə sənsizlik dünyasında yenidən yerimək öyrət mənə.

 Bir sual mənə rahatlıq vermirdi: “Mən anasız hardayam?” Dağları silkələməyə gücüm vardı, qorxurdum ki, daşlar yağış kimi günahsız insanların üstünə yağa. Harayım içimdə boğulmuşdu, axı, yer üzündə bir insan da, mən də anasızlığın acısını yaşayırdım. Evim divarsız, tavansız görünürdü mənə.

Gözlərim tez-tez göylərə boylanırdı, o nəhayətsiz ərşin mələklərinə ismarıc göndərmək istəyirdim ki, anam üçün çox darıxmışam. Ümidim göylərə idi. Təsəllim o idi ki, anam mənim üçün əlçatmaz olsa da, Tanrıya,  günəşə,  aya, ulduzlara daha yaxındır. İndi yağış, qar yağanda elə bilirəm ki, göylərin payız, qış məktubları yerə enir. Deyirlər, yağış yağanda dualarımız daha tez qəbul olunur. Mən yağışın səsini, dilini öyrənməyə çalışıram.  Bəlkə mənə bir ismarıcın var, ana.